περιστατικός

-ή, -ό / περιστατικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [περίστασις]

το ουδ. ως ουσ. το περιστατικό(ν)

α) γεγονός που συμβαίνει τυχαία, χωρίς να τό περιμένει κανείς, συμβάν

β) (ειδικά) δυσάρεστο γεγονός

νεοελλ.

1. αυτός που συμβαίνει ή χρησιμεύει σε εξαιρετικές περιστάσεις, ο έκτακτος («περιστατικός φανός» — ναυτικός φανός σημάνσεως που ανάβει σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις

2. φρ. «έκτακτα περιστατικά»

ιατρ. οι περιπτώσεις τών ασθενών που εισάγονται στα νοσοκομεία ή αντιμετωπίζονται κατ' οίκον πέρα από τον συνήθη μέσο όρο, λόγω εξαιρετικών συνθηκών, όπως είναι η υπέρμετρη αύξηση τών ρύπων τού «νέφους», η αύξηση τών αυτοκινητικών ατυχημάτων σε περιόδους εντατικής οδικής κυκλοφορίας κ.ά.

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε δύσκολες καταστάσεις («ἐν τοῑς ἀβουλήτοις καὶ περιστατικοῑς λεγομένοις πράγμασι», Πλούτ.)

2. αυτός που εξαρτάται ή επιβάλλεται από τις περιστάσεις («περιστατικαὶ ἐνέργειαι», Πλωτ.)

3. αβέβαιος, αμφίβολος, επισφαλής

4. απροσδόκητος

5. (ρητ.) αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στις περιστάσεις μιας δίκης

6. πολύ απασχολημένος, πολυάσχολος

7. έμμονος, επίμονος

8. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ περιστατικά

(ρητ.) οι περιστάσεις

9. φρ. α) «περιστατικὸς πῆχυς» — ο περισταλτικός* πήχυς

β) (στον Πλούτ.) «τὰ περιστατικὰ πράγματα» — οι κρίσιμες περιστάσεις.

επίρρ...

περιστατικώς / περιστατικῶς ΝΜΑ

σύμφωνα με τις περιστάσεις

νεοελλ.

κατά περίσταση

αρχ.

κατά τρόπο δυστυχή, με δεινά και ταλαιπωρίες («ζῆν περιστατικῶς», Ωριγ.).